Recenzja wzmacniacza Theta Intrepid

Tak olśniewający był  pierwszy wzmacniacz Thety, Dreadnaught, że recenzję z marca 2000 roku zakończyłem stwierdzeniem:g arcydzieło". Ale był pewien haczyk, pomijając cenę: Dreadnaught mierzy absurdalną głębokość 17,75×8,5×24 cali, wliczając w to wyposażenie. na pewno się o niego potknąć. Jeśli to znaczy, że mógłbym dopasować go do systemu półek, którego używam. I dlaczego miałoby to być „konieczne”? Ponieważ frajer waży nieco ponad 100 funtów…

Ale pojawiło się rozwiązanie: Theta zredukował wszystko, aby stworzyć słodkiego małego Intrepida, z 5x100W przy 8 omach/200W do 4 omów, podobnej szerokości, ale wysokości odrobinę poniżej 6 cali i łatwiejszej do zarządzania głębokością 19 cali. Cena? Spadek z 6899 funtów pięciokanałowego Dreadnaughta do bardziej osiągalnego 3998 funtów. Pod każdym względem wygląda jak pomniejszony dreadnaught.

Wszystkie komentarze na temat jego estetyki są zgodne z Dreadnaughtem, który uważałem za „jeden z najpiękniejszych wzmacniaczy, jakie kiedykolwiek widziałem”. Jest dostępny w kolorze srebrnym lub czarnym; Jestem stronniczy do tego pierwszego. Podobnie jak w przypadku dużego bruddera, nawet górny panel został wystylizowany tak, aby zadowolić, jego otwory wentylacyjne ukształtowane są w ładny wzór, w przeciwieństwie do drucianej siatki lub gładkich perforacji. Panel przedni Intrepid to mini wersja zakrzywionych, satynowych sekcji Dreadnaughta. Pomiędzy nimi znajduje się płaski panel zawierający dwie diody LED, z których jedna przechodzi z czerwonej w stanie czuwania na zieloną w trybie „włączony” oraz duży, miękki w dotyku przycisk zasilania; główne włączanie/wyłączanie prądu zmiennego odbywa się za pomocą przełącznika z tyłu. Druga dioda, oznaczona jako „termiczna”, zaświeci się, gdy którykolwiek kanał wzrośnie powyżej maksymalnej temperatury pracy.

Mniej zagracony tył niż Dreadnaught (przegrywasz na 2-kanałowej „szynie stereofonicznej” bypassu dużego wzmacniacza), tylna sekcja Intrepida zawiera tylko pięć pionowych rzędów złączy – zaciski głośnikowe, wejścia RCA typu single-ended i Zbalansowane wejścia XLR – plus wspomniane wcześniej główne włączanie/wyłączanie AC i 3-pinowe wejście sieciowe IEC. Wyposażone są również w gniazda do zdalnego wyzwalania w niestandardowych systemach instalacyjnych, do użytku z procesorami Theta itp.

Wpięty bezpośrednio do mojego systemu A/V, Theta napędzał parę Martin Logan Ascents, kanał centralny Theater i parę Scenariuszy z tyłu. Zasilał go procesor A/V RSP-976 firmy Rotel i odtwarzacz DVD-Video/DVD-Audio RDV-1080, ten ostatni obecnie testowany, a tym samym dający wiele możliwości oceny Intrepida pod kątem wartości tylko muzycznej. Co więcej, miał wiele zastosowań dwukanałowych, ponieważ spędziłem dużo czasu podczas sesji odsłuchowych RDV-1080, przechodząc ze stereo na 5.1, z DTS na PCM do Dolby Digital, z CD na DVD i nie tylko.

Aaach, błogość! Wszystko wróciło, biorąc pod uwagę, że ledwo  zmusiłem dreadnaughta do pracy dla jego twierdzy, podczas gdy nawet Nieustraszony uważał, że MartinLogany są drobiazgiem do prowadzenia. Zajmijmy się więc najpierw mocą: musiałbyś mieć kilka naprawdę głodnych głośników, aby znaleźć granice Intrepid. Żadna ilość hollywoodzkich hitów nie była w stanie przesterować wzmacniacza i nigdy nie wywołałem przeciążenia termicznego, ani w przypadku nowo zremasterowanych wersji DTS filmów Die Hard, ani Armagedonu, ani nawet armat w znakomitym Last of the Mohicans. Ale Intrepid chwalił się czymś, co było widoczne najpierw w filmach, a potem w muzyce.

To prawda, że ​​nie mam wzmacniaczy obok siebie, ale przysięgam, że Intrepid wydaje się słodszy w paśmie środkowym niż Dreadnaught, a dialog w centralnym kanale wydawał się cieplejszy i jeszcze mniej podatny na artefakty, takie jak zgrzyt, sybilant czy kruchość. Karmiąc pięć kanałów DVD-Audio, w tym znakomitą płytę Christy Baron Chesky’ego i Two Against Nature Steely’ego Dana, zacząłem się zastanawiać, czy może, po prostu może DVD-Audio nie jest jednak do niczego. (Proszę, nie poruszajmy tutaj tematu rzezi materiałów archiwalnych.) Z prostymi stereofonicznymi płytami CD, Intrepid poradził sobie z wersjami utworów Grateful Dead The Persuasions z subtelnością i finezją, dzięki czemu zapomnisz, że to jest moloch, a nie śliwka Skarb lampowy o mocy 60 W. Scena dźwiękowa jest masywna i dobrze zdefiniowana,

Mój werdykt? Powiedzmy, że kupuję Intrepid. W kolorze srebrnym. I nie zabraknie mi dreadnaughta. Chyba że znajdę jeszcze trzy Scintille…

TECHNICZNA PASEK BOCZNY
Podobnie jak w przypadku większego wzmacniacza, Intrepid wykorzystuje w pełni zbalansowane obwody różnicowe i nie stosuje globalnego ujemnego sprzężenia zwrotnego. Stopień wejściowy składa się z czterech precyzyjnie dobranych tranzystorów J-FET, ułożonych w komplementarną topologię wzmacniacza różnicowego wspólnego źródła, drugi stopień zawiera cztery ręcznie wybierane tranzystory MOSFET, a trzeci stopień wzmocnienia składa się z ośmiu bipolarnych tranzystorów wyjściowych Motorola o dużej mocy w w pełni zrównoważona, różnicowa, komplementarna konfiguracja emiter-wtórnik. Unikalne serwo DC dla każdego kanału, ograniczone tylko do stopnia wyjściowego i stosujące się do projektu zerowego globalnego sprzężenia zwrotnego oryginalnego wzmacniacza Dreadnaught, eliminuje ręczną regulację przesunięcia DC na wyjściach wzmacniacza.

Pojedynczy, masywny transformator mocy 1100 VA i mostek prostowniczy 35 A dla wszystkich pięciu kanałów znajdują się tuż za środkiem konsoli, a kondensatory foliowe Wima zostały użyte do obejścia zasilania; każdy kanał ma własną baterię kondensatorów dla stopnia wzmocnienia prądu wyjściowego. Wewnątrz znajdują się również kondensatory elektrolityczne Nichicon do filtrowania zasilania, trójwarstwowe i czterowarstwowe, wykonane na zamówienie, szklane płytki z żywicą epoksydową z grubą miedzią.